Ścieralność powierzchniowa (PEI)
Ścieralność powierzchniowa (PEI) Parametr określający klasę odporności na ścieranie powierzchniowe płytek szkliwionych to PEI. Obok antypoślizgowości jest jednym z dwóch najważniejszych parametrów użytkowych. W teorii określa on przedział czasu, po którym zauważone zostaną ślady zużycia szkliwa. W praktyce chodzi jednak o określenie twardości płytki po to, aby dobrać odpowiedni asortyment do konkretnych pomieszczeń. Oznaczenie klasy ścieralności PEI odbywa się poprzez badanie mające na celu doprowadzenie do wytarcia szkliwa na powierzchni płytki. Liczbę obrotów aparatury pomiarowej przyporządkowuje się przedziałowo do danej klasy ustalonej przez normę
Klasa ścieralności PEI 0
Płytka nie nadająca się do montażu na podłodze.
Klasa ścieralności PEI 1
Podłoga, po której chodzimy jedynie boso lub w butach z miękką podeszwą (łazienki, sypialnie).
Klasa ścieralności PEI 2
Podłoga, po której chodzimy w obuwiu z podeszwami miękkimi lub normalnymi, np. pokoje dzienne w mieszkaniach (z wyjątkiem kuchni, wejść i wszystkich innych pomieszczeń z dużym natężeniem ruchu).
Klasa ścieralności PEI 3
Podłoga, po której chodzimy w butach z normalnymi powierzchniami, np. kuchnia, korytarze, hole, balkony, loggie i tarasy w budynkach mieszkalnych.
Klasa ścieralności PEI 4
miejsca narażone na częste nanoszenie drobin piasku i kamyków, np. te znajdujące się na zewnątrz budynku, w strefach do nich przylegających (tarasy, wiatrołapy, balkony, schody wejściowe).
Klasa ścieralności PEI 5
miejsca o najbardziej wymagających warunkach dla płytek szkliwionych, narażone na działanie wzmożonego ruchu pieszego (np. miejsca użyteczności publicznej, garaże, podjazdy, warsztaty).
Ścieralność wgłębna / barwienie w masie
Jest to parametr określający klasę odporności na ścieranie produktów nieszkliwionych. W odróżnieniu od badania ścieralności powierzchniowej, badanie odbywa się w głąb przekroju płytki. Obracający się pionowo krążek w obecności materiału ściernego ma za zadanie wydrążyć w płytce zagłębienie, którego skalę szczegółowo określa się za pomocą wzoru matematycznego. Ilość ubytku masy ceramicznej wyraża się w milimetrach sześciennych, a więc konkretną wielkością fizyczną, w odróżnieniu od organoleptycznego określenia wyniku ścieralności powierzchniowej.
Badanie opisane powyżej zdeterminowane jest tym, że produkty należące do grupy nieszkliwionych są produktami barwionymi w masie. Dzięki zastosowaniu tej technologii płytka posiada wysoką odporność na zużycie mechaniczne.